Kappers en haarlak

Zoals veel vrouwen ben ik soms niet tevreden over mijn uiterlijk. Er zijn twee dingen die ik graag anders zou willen. Als eerste droom ik al jaren van lang haar en als tweede zou ik graag een kilo of 5 gewicht kwijt willen raken. Nu zou je zeggen, dat is zo opgelost. Lang haar krijg je door NIET naar de kapper te gaan en 5 kilo afvallen doe je door NIET te eten. Zo, probleem opgelost en nou niet meer zeuren.

Over dat gewicht zullen we het maar niet meer hebben inderdaad, maar afgelopen week was ik bij de kapper. Ik ga vaak samen met mijn moeder, kan ze gelijk met mij meerijden. Dus wij zaten weer gebroederlijk naast elkaar in de kappersstoel en ik merkte op dat ik last had van een haarcrisis. Ik ben een vrouw met een kapsel dus 's ochtends föhn ik altijd mijn haar en dan rommel ik nog wat met een krulborstel. Vervolgens veranker ik de hele boel met een hoop haarlak. Maar soms wil je gewoon op kunnen staan en je haar in een knotje of paardenstaart doen, aankleden en wegwezen en niet dat eeuwige gedoe met föhn en krulborstel. Dus: lang haar. En wat zei mijn kapster: "Dat zou je heel mooi staan, probeer het gewoon een keer, als het niet lukt kan ik het zo weer knippen". Kijk, dat wilde ik nou graag horen. En dus knipte ze voor de vorm hier en daar een plukje weg en rekende ik blij af. Het bedrag was zo laag dat ik zei: "Doe er maar een bus haarlak bij". Ik verschoot nog net niet van kleur toen ik afrekende. Die bus lak was nogal duur (zacht uitgedrukt). Maar volgens de kapster wilde ik hierna niets anders meer. En verdraaid, ze heeft echt helemaal gelijk. Ik heb echt nog nooit zulke goede haarlak gehad, 's ochtends één keer een beetje van die rommel op mijn haar en ik ga probleemloos de dag door. Anders spoot ik gedurende de dag nog een hoop van die zooi in mijn haar om de boel niet de hele dag voor mijn ogen te hebben hangen, maar nu blijft dat haar gewoon zitten waar het moet zitten. Die fles was wel duur, maar ik denk dat ik er vier keer zo lang van doe.

Moraal van dit verhaal: Soms moet je betalen voor kwaliteit, maar het is het waard.

Nou ja, dit verhaal gaat verder nergens heen, ik ga maar weer eens breien (of stofzuigen) ofzo. En over een jaar of twee zal ik op dit blog een foto plaatsen van mijn prachtige lange haar (en wellicht ben ik dan ook 5 kilo lichter).

Fijne dag allemaal!

Marie-Louise

Fluffy sjaaltje voor koude nekjes

Ik ben best wel een beetje kouwelijk. 's Winters knoop ik mijn jas helemaal dicht en dan wil ik er ook altijd nog een sjaal om, want niks zo vervelend als een koud decolleté, brrrr! Ook 's zomers vind ik een t-shirt met een wijde hals eigenlijk altijd koud. Ik ben dus dol op sjaaltjes; altijd een lekker warm nekje.

Ik verheug me er al op om het exemplaar wat ik nu brei om mijn nek te kunnen slaan.

Het idee deed ik op in mijn favoriete wolwinkel ('t Ryhahuis in Zuidlaren). Je kiest vier kleurtjes mohair garen en breit dan afwisselend steeds 2 pennen per kleur.

Wol: Rowan Kidsilk Haze

Breinaald: 4,5 mm

50 steken opzetten

Breien: 10r, 10 av, 10r, 10av, 10r

En alle volgende pennen de steken breien zoals ze zich voordoen.

Je wisselt iedere twee pennen van kleur.

Net zolang doorbreien tot je de sjaal lang genoeg vind.

Het is een heerlijk patroontje, niet te moeilijk en je kan de grootte van de sjaal helemaal aanpassen aan je eigen wensen.

En moet ik dan een heleboel draadjes afhechten?

Nee joh, ben je gek. Aan één kant heb je steeds 4 draden en de eerste steek van die naald brei ik met alle 4 draden tegelijk. Zo neem je de draden steeds mee in je werk en hoef je niet een miljoen draadjes af te hechten, het leven is al moeilijk genoeg zonder al die draadjes.

Een heerlijk breiwerkje, niet te ingewikkeld, maar lekker ontspannend.

En gegarandeerd een warm nekje.

Fijne dag!

Marie-Louise

Omslagdoek van Grace Anna Farrow

Ja hoor, mijn sjaal is af. Bij nader inzien lijkt het meer op een omslagdoek of een kleine deken, maar af is ie! Het was heel leuk om te breien, niet te moeilijk, dus ook 's avonds voor de tv goed te doen. Heerlijk ontspannend werk. Alleen de rand die er omheen gebreid moest worden kostte veel tijd.

Van boven af gezien, hier ligt de sjaal te drogen.

Patroon: Volt van Grace Anna Farrow

Wol: Spinni van Marianne Isager (50 gr/ 300m)

Pen: 3,5 mm

Hier hangt de sjaal om de paspop. En je ziet het al, het is best wel een groot ding. Nu ben ik helaas iets breder dan de paspop, maar ook ik pas er ruim in. Het ding is zelfs zo groot dat ik het onhandig vind om te dragen, als ik eerlijk ben.

Onhandig, maar wel mooi.

Achterkant, ook niets mis mee. Maar mijn volgende project wordt toch een sjaal van een iets makkelijker formaat. Deze is denk ik vooral lekker als het 's avonds een beetje fris is, dan kan je er helemaal in kruipen.

Ik leerde trouwens twee handige nieuwe technieken: De Provisional cast on (is daar een Nederlands woord voor). Dat is een manier van opzetten met een hulpdraad, waarbij je later makkelijk de steken op kunt nemen om een rand te breien.

En als tweede het afwerkrandje in punniktechniek. In het Engels I-Cord Cast off.

Kortom, het eindresultaat vind ik mooi geworden, maar in de praktijk vind ik de sjaal te onhandig om hem nog een keer te breien. Nu maar op zoek naar een wat draagbaarder model.

O ja, ik kocht de wol bij het Ryahuis in Zuidlaren, een heerlijk breiwinkel met mooie wol en gezellige dames!

Fijne dag.

Marie-Louise

PS: Ik werd er op geattendeerd dat het patroon niet van Marianne Isager is, maar van Grace Anna Farrow, dus dat heb ik bij deze verbeterd. Wel zo netjes om de juiste ontwerpster te vermelden, niet waar.

Pesto van daslook

Ook al was het deze week onstuimig weer, voor de natuur wordt het toch langzaam lente. Zo groeit de daslook gewoon door, regen of geen regen, en dus was het tijd voor Daslookpesto.

Dit heb je nodig voor een pittige daslookpesto:

50 gram daslook, fijngehakt
50 gram walnoten (ik hakte ze fijn in mijn elektrische koffiebonenmolentje, een erfenis uit de jaren zeventig)
50 gram Parmezaanse kaas of oude kaas, fijngeraspt
en een flinke scheut olijfolie.

Hak, maal en snijd alles fijn, roer dan alles door elkaar en maak het lekker smeuïg met olijfolie.

En klaar is je pesto. Deze versie smaakt behoorlijk naar ui en knoflook, dus ik denk dat ik volgende keer iets minder daslook gebruik. Ja, al doende leert men! En dat geldt ook voor koken.

En omdat ik zo lekker bezig was in de keuken maakte ik voor de lunch een omelet met de eerste voorjaarskruiden; daslook en zevenblad.

Kluts een paar eitjes schuimig, hak het groen fijn en roer het door de eitjes.

In de pan had ik wat tomaat en overgebleven worstjes van de vorige avond gedaan, eimengsel erop en rustig laten bakken.

Lekker!!

Terwijl ik liep te speuren naar daslook en zevenblad zag ik ook het eerste wilde hyacintje bloeien. Ik wordt toch zo blij van de lente! Nu nog iets minder wind en regen graag.

Fijne dag!

Marie-Louise

Een sjaal met geduld

Vertelde ik van de week nog enthousiast dat mij sjaal bijna af was, nu denk ik daar heel anders over. Dat gaat nog wel even duren. Het wordt een hele mooi sjaal, dat wel, naar een ontwerp van Marianne Isager, maar het afkanten gebeurt een soort "punnikend". In het Engels heet het een I-cord edging. Naar het Nederlands vertaald zou het een Punnik-rand zijn. En dat is me toch een hoop werk!

Je breit dus een soort punnikrandje om je sjaal, tegelijkertijd hecht je af.

Het wordt wel mooi, daar niet van, maar ieder steekje afkanten kost ongeveer een een halve minuut tijd. En de sjaal is bijna 400 steken breed. En dan moeten de zijkanten en de onderkant ook nog.

Help, dat gaat veel langer duren dan ik dacht.

Hier nog even een betere foto. Best een sjieke afwerking, maar het vraagt wel veel geduld!

En ook de achterkant wordt heel netjes met zo'n randje. 

Nog even doorzetten maar! Over een weekje hoop ik toch echt mijn nieuwe sjaal te kunnen showen.

Fijne dag!

Marie-Louise

Schilderij aan de deur

Verleden week: Er wordt aangebeld en er staat een aardige mevrouw aan de deur: U heeft zo'n mooie boerderij, die zou ik graag voor u schilderen. Eeehhh, zeg ik twijfelend, ja dat kan natuurlijk wel, maar daar wilt u zeker ook iets voor hebben? Ondertussen schiet er van alles door mijn hoofd (zoals, ze ziet er wel aardig uit en ook een beetje alsof ze wel een opdracht kan gebruiken, of zou ik nu opgelicht worden en wat nou als ik het schilderij foeilelijk vind). Nou ja, ik laat me enigszins overdonderen en stamel dat ik het wel goed vind. Voor € 250,00 gaat ze een schilderij maken. Ze vraagt nog vanuit welke hoek ik het mooi vind en zou ik het ook leuk vinden als de twee shetlanders van de buren op het schilderij komen?

Ik ga maar weer aan het werk en probeer ondertussen een goede manier te vinden om dit 's avonds aan de rest van het gezin te vertellen. Als ik even later uit het raam kijk zie ik dat ze een eindje verderop haar piepkleine autootje heeft neergezet (zo eentje van de Sisi reclame), haar ezel heeft uitgeklapt en dat ze aan het schilderen is. Het is ook nog eens prachtig weer. Nou ja, het zal wel goed komen.

Twee dagen later zit ze er weer. Af en toe stopt er een wandelaar met een hond om even te kijken en een praatje te maken. De dochters fietsen langs uit school en vertellen opgetogen dat het echt een leuk schilderij wordt. En eergisteren belde ze op, het schilderij was klaar en ze wilde het graag langs brengen.

Nou, dat viel alles mee! Ik ben er heel erg blij mee. Ook de rest van de familie vond het een leuk schilderij. Die kunnen alvast ruzie gaan maken wie het mag erven.

Het voorhuis, hier woont oma.

En wij wonen achter.

En natuurlijk Bertus en Samantha. Zij zorgen altijd voor voldoende mest voor onze moestuin.

Ik ben blij dat ik de gok gewaagd heb. Nu hebben we een mooi aandenken aan dit huis. 

Ik vroeg haar trouwens nog of ze van het schilderen probeerde te leven. Dat was wel lastig zei ze, maar als ze elke week een schilderij kon maken, lukte het net. Maar het viel niet mee om steeds een opdracht te krijgen. Gelukkig waren de buren ook enthousiast en nu mag ze voor hen ook de boerderij schilderen.

Fijne dag!

Marie-Louise

Hout Sprokkelen

Vlak bij ons huis staan 3 grote beuken. Eigenlijk staan ze een beetje te dicht bij het huis vind ik.

Ze geven 's zomers heerlijk schaduw, dat dan weer wel, maar verder heb ik hier wel geleerd hoeveel troep er ook uit zo'n beuk valt.

Als het blad aan de boom komt vallen eerst alle schutblaadjes op de grond. Heb je die net opgeveegd, dan besluit zo'n beuk te gaan bloeien en vallen er een miljoen bruinige, pluizige bloemetjes op je terras.

Daarna mag je even genieten, maar dan volgen in herfst de beukennootjes. En vervolgens valt er natuurlijk een paar kuub beukenblad. Maar we zeuren niet, het is ook hartstikke mooi en zo'n beuk biedt plaats aan heel veel vogels en andere diertjes.

In de winter is het tamelijk rustig, behalve als het waait. Een boomchirurg zei ooit tegen mij: "Zo'n beuk, die snoeit zichzelf". En inderdaad, dat klopt wel want iedere keer als het hard waait ligt het hele terras en het gras vol takken en takjes. We hebben er al een hele takkenwal van gemaakt, maar tegenwoordig doen al die takjes goed dienst. 

Ik loop hier nu als een oud vrouwtje uit één of ander sprookje hout te sprokkelen, want je kan er namelijk geweldig de houtkachel mee aanmaken. Zo komt alles weer van pas.

En de nieuwe kipjes komen ondertussen kijken wat ik aan het doen ben. Ze leggen echt geweldig eieren. We kunnen er bijna niet tegen eten.

Vanavond maar weer lekker de kachel aan en dan breien, heerlijk! Mijn sjaal is bijna klaar, nog een paar dagen breien denk ik, en dan zal ik hem even showen hier op mijn blog.

Fijne dag allemaal!

Marie-Louise